Polana

Jego akcja zdawała się być zbyt prostacka, aby miała się udać, niemniej czasem takie najprostsze sztuczki mogą zaskoczyć przeciwnika i pozwolić zdobyć przewagę. Tutaj jednak poszło aż za bardzo jak po maśle. Przeciwniczka rzeczywiście z początku wydawała się rozkojarzona jego zachowaniem, ale jej szybkość i zręczność zapewne pozwoliłyby w trakcie walki z Orestesem dodatkowo wykonywać jeszcze kilka innych czynności. Była ponadto wyjątkowo czujna, więc niemal na każdym kroku chłopak mógł poczuć różnicę w sile Złotego Rycerza. Ta jednak miała się dopiero okazać…
Po wykonanym wślizgu chłopak znalazł się bowiem na ziemi, niemal rozłożony na łopatki przez własny atak. Kobieta zaś, z gracją uniknąwszy jego wślizgu, postanowiła aktualnie odpowiedzieć na jego atak swoim własnym. To, co zamierzało się zadziać było dla Orestesa niewiadomą, jednak zdecydowanie czerwień na placu Rycerki nie nastrajały optymistycznie. Mógł tylko podejrzewać, że jest to jakaś forma energii kosmicznej. Podczas, gdy ona walcząc z nim rozmawiała zupełnie swobodnie, on nie miał dość ogarnięcia by przemówić chociaż słowem, jęknął więc niezrozumiale i postanowił zebrać się jak najprędzej na nogi. Zamierzał również użyć swojego kosmosu, jednak nie do ataku, a w celu uniknięcia czerwonych promieni. Skumulował więc w nogach swoją energię kosmiczną na tyle szybko na ile mógł, by wykorzystać technikę Cosmo Kick i skierować ją w ziemię, co miało mu pozwolić na wysoki i szybki wyskok, wspomagany siłą odrzutu.

Trudno było powiedzieć co on w ogóle sobie myślał, że wydawało mu się, że uda mu się uniknąć ataku złotego rycerza. Była to próba niemalże buńczuczna, niemniej warto było spróbować. Tymczasem uderzony niezwykłą czerwoną energią kosmiczną wylądował na ziemi wraz z całą masą otarć. W sumie to miał szczęście, że skończyło się tylko i wyłącznie na otarciach, gdyż zapewne atak ten mógłby zostać wykonany w dużo groźniejszej formie. Antara pokazała go zapewne właśnie po to, by chłopak mógł o tych czerwonych promieniach śnić i dążyć do ich potęgi… Złota rycerz postanowiła nie zostawić go bez pomocy. Było to z jego perspektywy nawet krępujące, gdyż w rzeczywistości poza silniejszym uderzeniem w ziemię i otarciami, nic mu jeszcze aż tak złego się nie stało. Atmosfera “walki” ze złotym rycerzem powodowała, że nie odczuwał az tak silnie bólu, a wręcz przeciwnie - gotów był nawet zlekceważyć własne ograniczenia w celu prowadzenia dalej tej konfrontacji. Tak czy inaczej Antara kolejny raz pokazała, że nie tylko potrafi przyłożyć, ale równie szybko zagoić rany, które przed chwilą wyrządziła. Oczywiście było to godne pozazdroszczenia.
Następowała jednak dalsza część spotkania. Kobieta postawiła jasne dalsze instrukcje - po prostu zaatakować. “Nie będę się broniła” - musiało zapewne oznaczać, że nie chciałaby znowu widzieć dziwnych sztuczek i prób odwrócenia uwagi, a po prostu najsilniejszy na jaki chłopaka stać - atak. “Nie oszczędzaj się” - prychnął i podniósł się najszybciej jak mógł. W sumie żałował, że nic go już nie bolało i że go wyleczyła, gdyż ów fizyczny ból mógł pomóc mu w koncentracji na zadaniu. On jednak miał w zanadrzu i w pamięci mnóstwo bólu, który przeżył jako dziecko. Przejechał twarzą po swej zabliźnionej dłoni wywołując swój kosmos wraz ze wspomnieniem młodzieńczych krzywd. “Robię to dla tych, których trzeba chronić.” Wyskoczył przed siebie pędem gotów uderzyć przeciwniczkę całą swoją energią kosmiczną skumulowaną w pięści.