Teren dookoła Koloseum

początek treningu

Afrodyzjusz zaśmiał się pod nosem, zasłaniając od razu dłonią swoje usta. To była reakcja na komentarz Zandaliana odnośnie porażki Nemeia. Znachor nie skomentował więcej, ale ten jeden, jedyny gest, wyrażał więcej niż tysiąc słów.
- Na terenie Sanktuarium - nie. Ale w bardzo bliskich odległościach od naszego świętego miejsca? Owszem. Ziemie poza granicami nakreślonymi jako nasz dom, nie są już strzeżone kosmosem Ateny. Tam właśnie widziano podejrzane postacie, pasujące jak ulał do opisu Widm. W ich kosmosie bardzo często można wyczuć smutek i żal, choć zdarza się też agresja i złość. Żeby jednak je poczuć, należy zapanować najpierw nad swoim kosmosem, ale to oczywiście podstawowe... podstawy. - skinął głową, uśmiechając się lekko, ale dość zadziornie. Orestes w tej chwili zapytał o Wielkiego Mistrza. Afrodyzjusz westchnął cicho i na moment się zawahał, ale skoro już się tak rozgadał, to dlaczego miałby przestać?
- Nasz mistrz nie jest Rycerzem. Kiedyś był, ba, był najsilniejszy. Dlatego właśnie został tym, kim jest. Otacza go wiele tajemnic, ale sekretem nie jest fakt, że nosił zbroję Barana. Ta zbroja mocno powiązana jest z Jamirem, jeśliby się tak zastanowić... - poskubał się po podbródku, a zaraz uśmiechnął się serdecznie.
- W każdym razie, Wielki Mistrz nakazał szkolenie młodych wojowników. Jesteśmy w takiej sytuacji, w jakiej jesteśmy i musimy sobie radzić. Poza Złotymi, mamy też Srebrnych i kilku Brązowych, nie wspominając o zwykłych trepach. Do tragicznego stanu nam daleko... - poklepał Orestesa i Zandaliana, chcąc dodać trochę otuchy. 
- A kto wie, może i wy pewnego dnia przywdziejecie Złote Zbroje. - puścił oczko i zachichotał.

Z przykrością trzeba było stwierdzić, że znachor robił się coraz bardziej irytujący. Na początku taki zatroskany o ich zdrowie jakby stoczyli bój z najwyższym bogiem, a teraz sobie robi z nich podśmiechujki. Zandalian zbyt krótko go znał, by osądzić czym mogłyby być spowodowane te wahania nastroju, ale z pewnością nie było to normalne zachowanie. Brązowy, mały kamień leżący koło stopy Orestesa oraz drugi nieco większy na zachód od pierwszego był na to wystarczającym dowodem.
Pojawienie się zjaw z pewnością było ciekawym odkryciem, ale też zwiastującym tarapaty. Na razie wydawać się mogło że chłopaki w Sanktuarium są bezpieczni. Ale zapewne tylko do czasu. W związku z tym Zandalian konturował rozmowę:
- Więc kosmos Ateny nas tu chroni, ale czy zjawy będą się mogły przedostać w pole kosmosu, tu, wprost do Sanktuarium? – serce Zandaliana zabiło mocniej gdy zadał to pytanie. Rozejrzał się dookoła, jakby spodziewając się, że właśnie teraz gdzieś obok nich snuje się jakaś zjawa i tylko wyczekuje na odpowiedni moment by ich porwać na zawsze. Ale nie był to strach. Od zawsze wiedział, że jego życie jest pełne wyzwań, gdziekolwiek będzie, którąkolwiek drogę wybierze. I będzie stawiał im czoła, zgodnie z wolą gwiazd.
A więc trenują młodych. Naprawdę się przygotowują do wojny. Szkoda tylko, że tak łatwo rezygnują z kolejnych potencjalnych rycerzy, wyrzucając ich na zbity pysk jak psa z kulawą nogą. Chcąc tu więc zostać nie można było sobie pozwolić na żadną pomyłkę, błąd czy potknięcie. Wtedy można by było naprawdę powalczyć o złotą zbroję. W tej chwili wydawało się to nierealne i Zandalian nie wybiegał tak mocno w przyszłość. Wszystko i tak ma swoje przeznaczenie, które musi się spełnić. A czasem trzeba mu dopomóc, lekko. Chłopak spojrzał z ukosa na Orestesa, a po chwili zadał do siwego kolejne pytanie:
- Czy znasz kogoś kto mógłby nas dobrze podszkolić?

koniec treningu

- Jeśli Atena osłabnie, lub co gorsza - zginie - to wtedy Widma wejdą do Sanktuarium bez przeszkód. - powiedział z cichym westchnięciem. Nie podobała mu się ta wizja. Chyba nie było nikogo, poza złą stroną barykady, kto byłby rad na samą myśl o takiej wersji wydarzeń.
 - Ja? - zapytał, nie spodziewając się pytań o jego osobę. Nie uważał się za kogoś ważnego, a pomagał, bo został tak wychowany. Pomagać i nie oczekiwać niczego w zamian.
- Rycerzem? Nie, ja... - urwał na moment, spoglądając gdzieś w bok. Kontynuował po chwili, ale widać było, że nie przychodziło mu to łatwo.
- Zrzekłem się zbroi. - urwał ponownie, biorąc głębszy wdech.
- Zostałem medykiem... Pomagam jak mogę i o ile mogę. To mi daje spokój. Mogę odpokutować. - uśmiechnął się delikatnie. Wychowanie to jedno, a czyste sumienie to drugie. Zerwał się, przypominając sobie, że padło jeszcze jedno pytanie.
- Myślę, że najlepszym wyborem będzie Antara. Shaun... No, nie dogadacie się, haha. - zaśmiał się nerwowo, drapiąc się z tyłu głowy. Antara była zdecydowanie najodpowiedniejsza. Pod każdym, jakby nie patrzeć, względem.

Perspektywa o której wspomniał Afrodyzjusz, że Atena może zginąć była doprawdy niepokojąca. Zelektryzowała na tyle Zandaliana, że ten rozejrzał się bacznie dookoła, szukając wśród otoczenia na to dowodów. Nic jednak nie zauważył, a więc jednym źródłem tej informacji był ów znachor.
Hm.. zrzekł się zbroi. Kim więc jest? Cichym szpiegiem? Dużo wie. Może naszym zatajonym przeciwnikiem? Dobrze gra. Może przyszłym zabójcą Ateny? Śmierdząca sprawa. Widma wejdą bez przeszkód? Może właśnie o to mu chodzi.
Taka niemała rozkminka nieco wyłączyła chłopaka z konwersacji. Zobaczył jednak kątem oka jak pełen zapału Orestes obejmuje ramieniem i pociesza siwego. Zandalian na pewno nie będzie go pocieszał.
Zadając pytanie o trenera lub mistrza, chłopakowi nie przyszedł do głowy Złoty Rycerz. Chyba miał w tej kwestii podobne zdanie co kolega. Ale z drugiej strony, jeśli trenować i uczyć się to dlaczego nie od najlepszych?
- Powołamy się na twoje imię, Afrodyzjuszu. Jak myślisz, gdzie znajdziemy Antarę?

Afrodyzjusz uśmiechnął się delikatnie na słowa wypowiedziane przez Orestesa. Nie skomentował ich, jednakże nie zamierzał ich zapomnieć.
- Złoci Rycerze często szukają podopiecznych. Myślę, że warto spróbować. - uśmiechnął się zadziornie, kiwając głową. W tej chwili jego uśmiech przypominał wyraz pyska cwanego lisa. Czy może jednak tak tylko wydawało się Orestesowi, który był nieco uprzedzony do białowsłosego jegomościa?
- Poczekajcie, spróbuję wyczuć energię kosmiczną Antary... - skinął głową kolejny raz i przymknął oczy, skupiając się na czymś. Przez chwilę nie odpowiadał, był nieobecny. W jego głowie jawił się bezkresny kosmos, który przemierzał wyobraźnią. Dla Orestes i Zandaliana wyglądało to tak, jakby po prostu dumał.
- Tam. - powiedział cicho, wskazując palcem kierunek. Uśmiechnął się delikatnie, po czym skinął głową w kierunku, w którym wcześniej pobiegli pokonani mieszkańcy Sanktuarium.
- Na mnie już pora. Mam nadzieję, że znajdziecie to, czego szukacie. Niezależnie od tego, czym to jest. - pożegnał się przyjacielsko, odwrócił się na pięcie i... odszedł.
Kierunek wskazany przez Afrodyzjusza pokazywał na polanę. Czy to właśnie tam miała przyjść Antara?

W przypadku, w którym Zandalian i Orestes obraliby wskazany przez Afrodyzjusza kierunek... Gdyby udali się na miejsce i dotarli tam bez przeszkód... Ujrzeliby ogromną polanę, na tle której malowały się rozwalone kolumny i niezliczone ilości kwiatów. Oczywiście, nie było to jedyną "atrakcją". Na miejscu znajdowali się inni mieszkańcy Sanktuarium. Dwaj z nich byli rycerzami Ateny. Jednemu patronował konstelacja Andromedy, a drugiemu Jednorożca. Poza tą dwójką, byli też inni. Zahartowany, poobijany chłopak i młoda osóbka, która tylko z pozoru wyglądała na kobietę. W gruncie rzeczy, był to mężczyzna urody tak pięknej i nietypowej, że większość brała go za kobietę*.
______
*Zasługa Névétte.
z/t - Polana
Nie zauważyłem waszych odpisów, więc w ramach zadośćuczynienia przyznaję wam po 10 punktów na głowę.

Zandalian mógł jedynie patrzeć z podziwem z jaką lekkością siwy namierza kosmos Złotego Rycerza. Nie minęła bowiem chwilka a już wskazywał palcem kierunek, który powinni obrać. A więc Złoci szukają sobie podopiecznych? Ciekawe po co i ciekawe którzy. Siwy tymczasem się już żegnał. Interesujące, że nagle zaczęło się gdzieś mu spieszyć. Niemniej Zandalian również miał nadzieję, że znajdzie to czego szuka. Lista jest długa, a wraz z dzisiejszym dniem wydłużyła się o kolejnych kilka nieoczywistych punktów.
Chłopak spojrzał jeszcze raz w stronę, którą wskazał Afrodyzjusz. Znał tereny Sanktuarium i wiedział mniej więcej dokąd prowadzi ów kierunek. Zamyślił się na chwilę. Słońce chylące się ku zachodowi, samotny kij leżący dwa metry dalej a także wreszcie Złoty Lew. I zaraz, też jakaś czarna kropka na niebie. Czy to ptak? Bo jeśli tak… a może do licha Zjawa? Nie może być. Co mówił siwy? Kosmos przepełniony smutkiem i żalem.. rzadziej złością. Poza granicami naszego domu, gdzie nie sięga kosmos Ateny. A więc gdzie ona jest?
No i wszystko stało się już wiadome:
- Powodzenia Orestes. Niech gwiazdy zerkają na ciebie łaskawie – powiedział koledze na pożegnanie, bo wiedział już że nie pisana mu ta droga. Zbyt wiele było pytań, zbyt wiele znaków i niejasności, by udać się drogą po najmniejszej linii oporu. A odpowiedzi nie znajdą się same. Trzeba wziąć sprawy w własne ręce.
Przegryzł lekko wargę, również zabrał swoje rzeczy i opuścił to miejsce, udając się w przeciwnym kierunku tam gdzie wiele odpowiedzi leży na stosie.

z/t-> Biblioteka Sanktuarium