Wielki Wodospad Rozan

Ruszyłam zatem w stronę Wodospadu Rozan, gdzie zazwyczaj przebywał mistrz Khodo. Towarzysząca mi cisza wręcz dzwoniła w moich uszach. Zdawałam sobie sprawę, że już nigdy nie usłyszę tego wesołego szczekania czy powarkiwania Kiby, nie dane mi będzie zobaczyć, jak hasa po okolicy, bawiąc się, czy też polując na gryzonie. W pewnym sensie czułam, jak moje serce porasta lodową skorupą. Gdyby nie fakt, że wedle prawa jako przyszły rycerz Ateny noszę na twarzy maskę, zapewne łatwo byłoby z niej odczytać moje aktualne uczucia.
Wspinałam się zatem w ciszy na szczyt wodospadu, rozglądając się za mistrzem. Musiałam mu powiedzieć o walce z widmem i wizycie panienki Pandory. Zastanawiałam się też trochę nad jej słowami, co jednak nie zmieniało mojego stanowiska. Zamierzałam dochować wierności bogini, której przysięgałam służyć. Mimo wszystko ciekawiło mnie, czy rzeczywiście mogłam się znaleźć po niewłaściwej stronie. Czy Atena w rzeczywistości jest inna, niż wszyscy mówią? Czy Hades w ogólnym rozrachunku nie jest wcale taki zły? Wątpliwości... Miałam ich całą masę, podobnie zresztą jak pytań, te musiały jednak poczekać na swoją kolej.
- Mistrzu - stanęłam przed staruszkiem i skłoniłam się, jak zwykłam to robić. Tym razem jednak nie wyprostowałam się od razu. - Mam dla ciebie wieści, choć nie wiem, czy można je nazwać dobrymi...
Dla mnie z pewnością do dobrych nie należały. W moim głosie zapewne łatwo będzie wyczuć smutek, na to już nie miałam większego wpływu. Skutego lodem serca prędko nie rozmrożę...

W mojej głowie wciąż kołatały się myśli dotyczące Kiby, gdy wchodziłam na szczyt wodospadu. Mistrza zastałam w jego tradycyjnym miejscu, co w innych okolicznościach pewnie nasuwałoby pytanie, czy on się w ogóle stamtąd rusza, teraz jednak inne rzeczy zaprzątały mi głowę. Podeszłam bliżej, oznajmiając swoją obecność, a potem skłoniłam się i w takiej pozycji odezwałam ponownie, informując, że mam wieści.
- O świcie w pobliżu mojej chaty pojawił się człowiek - odpowiedziałam na zadane pytanie, nie zmieniając swojej pozycji. - Próbował mnie on zwerbować do służby u panienki Pandory. Oczywiście odmówiłam, w końcu przysięgałam wierność naszej bogini.
Słyszałam każde stuknięcie laski mistrza o podłoże. Nie musiałam patrzeć, by wiedzieć, że staruszek podchodzi do mnie, gdy jednak położył dłoń na moim ramieniu, uniosłam na niego zdziwione spojrzenie. Spojrzenie, którego i tak pod maską nie było widać. Mimo wszystko zastosowałam się do niemego polecenia i wyprostowałam. Odchrząknęłam lekko i kontynuowałam.
- Nieznajomy nie stanowi problemu, zajęłam się nim, jest jednak jeszcze coś... - spauzowałam na moment, jakbym obawiała się kolejnych słów, a raczej przesłania, które mają nieść. - Krótką chwilę po moim starciu z tym wojownikiem... pojawiła się również kobieta. Przedstawiła się jako Pandora, prawa ręka lorda Hadesa. Ponoć mężczyzna, który mnie zaatakował, był jej podwładnym, ale postradał rozum...
Czy słowa Pandory były prawdziwe, czy tylko próbowała przekabacić mnie na swoją stronę? Po tej rozmowie i całej masie przeżyć, jakie przewinęły się niedługo potem, nie miałam pewności co do niczego. Targały mną wątpliwości, a nie miałam neutralnego źródła informacji, by móc choć w pewnym stopniu je rozwiać. Czy rzeczywiście stałam po złej stronie barykady? Rozchyliłam usta, jakbym chciała coś jeszcze powiedzieć, głos jednak nie opuścił moich strun głosowych. Mistrz był dla mnie dobry, mimo wszystko stał po jednej stronie konfliktu i najpewniej miał tylko tę jedną perspektywę. Czy pytanie go o to, co mąci moje myśli, miało jakikolwiek sens? Niekoniecznie...

Mistrz słuchał uważnie każdego mojego słowa i zapewne od razu wszystko analizował. Oczywistym było, że znał Pandorę, skoro i ona o nim wspominała. Chociaż... chyba raczej wspominała Wielkiego Mistrza... Czy to jednak było ważne? Była prawą ręką lorda Hadesa, to raczej normalne, że wyżej postawieni w hierarchii rycerzy Ateny wiedzą, kim jest ta kobieta. Tylko takie szare jednostki jak ja nie miały o niczym pojęcia, przez co łatwo popełniały błędy.
Khodo westchnął, wpatrując się w wody wodospadu, a potem w końcu się odezwał. Wieść, że Pandora lubi kusić, nie była dla mnie nowością. Cała rozmowa z nią była próbą przekabacenia mnie, sprawdzenia, czy skuszę się na to, co miała mi do zaoferowania. Podobnie to, że w poprzedniej wojnie niektórzy zmieniali strony, było normalne. Nie wszyscy wojownicy kierują się honorem, pozostając wiernymi raz wybranemu panu. Co do samej Ateny i obdarowywania "tylko miłością", jak to ujął mistrz... nie do końca wiedziałam, co miał na myśli. Mimo wszystko znałam odpowiedź na poruszoną przez mężczyznę kwestię.
- Nigdy nie oczekiwałam bogactwa czy innych dóbr materialnych, wstępując w szeregi podległych Atenie i składając swoją przysięgę - stwierdziłam bez nawet chwili zawahania. - Od małego uczono mnie, czym jest honor i wierność, wpajano zasady, którymi kieruję się do dziś. Nie dałabym się przekupić złotem czy klejnotami, żyję raczej minimalistycznie. Powtórzę zatem to, co powiedziałam panience Pandorze. Mój ród od wieków kieruje się honorem i służy jednemu suwerenowi, szczycąc się nigdy nie złamaną przysięgą wierności. Nie zamierzam hańbić dobrego imienia swych przodków, zdradzając boginię, której poprzysięgłam służyć.
Cokolwiek miał na myśli shishou, puszczając w eter to pytanie, chciałam rozwiać wszelkie wątpliwości odnośnie swojej przynależności. Kuroyuki zawsze walczą po jednej i tej samej stronie, choćby mieli przy tym zginąć. Jeśli przyjdzie mi oddać życie w walce w imię bogini słońca, niech i tak będzie.

Nie widziałam twarzy staruszka, ciężko było zatem stwierdzić, jak zareagował na moje słowa. Mimo wszystko nie miałam w zamiarze łamać złożonej przysięgi, choćby nie wiem, co miało się dziać. Honor był dla mnie czymś ważnym, podwalinami mojego jestestwa. Nie mogłaby wyzbyć się go, dopuszczając zdrady. Czekałam zatem na słowa, które miały paść z ust mistrza. Długo czekać nie musiałam.
Nie do końca rozumiałam tę wstawkę o kuszeniu przez diabła, ale to pewnie rozbieżność wierzeń. W końcu ponoć w Europie czci się jednego boga, a jego przeciwnością jest ten nazywany diabłem czy szatanem. Tego też do końca nie rozumiałam, ale też chwilowo nie zamierzałam wnikać w te kwestie. Uśmiechnęłam się jednak pod nosem, słysząc pochwałę względem mojej postawy. Zacisnęłam lekko palce na dłoni starca, dziękując mu w ciszy za te pokrzepiające słowa. Tym bardziej po wzmiance o nadejściu mrocznych czasów. Wojna - to była rzecz nieunikniona. W moich rodzinnych stronach wciąż trwały jakieś wojny, wszak główne rody samurajskiej braci walczyły między sobą o władzę i terytorium, to jednak było coś większego. Ta... odwieczna wojna między Ateną i Hadesem.
- Dziękuję, mistrzu, za tak pochlebne słowa, nie wydaje mi się jednak, bym była godna i gotowa zająć twoje miejsce - odezwałam się w końcu i skłoniłam z szacunkiem. - Nie jestem nawet rycerzem, a tylko uczniem. Wiele jeszcze muszę się nauczyć, a czasu, jak widać, nie ma zbyt wiele, gdy panienka Pandora rekrutuje do armii Hadesa.
Doceniałam pochlebstwo, jednak we własnej opinii nie byłam jeszcze gotowa, by komukolwiek mentorować. Miałam przecież zaledwie szesnaście wiosen, jak zatem miałabym dorównać mądrości i doświadczeniu shishou? Nie, zdecydowanie mnie przeceniał...

Naprawdę schlebiało mi, że w oczach mistrza byłam na dobrej drodze, by go zastąpić i poprowadzić innych. Mimo wszystko byłam jeszcze zbyt młoda i niedoświadczona, bym czuła się odpowiednią do tego osobą. Tym bardziej, że wciąż pozostawałam tylko pretendentem do zbroi rycerza, nie zaś rycerzem samym w sobie. Daleka droga przede mną i dobrze o tym wiedziałam.
Zachowanie shishou nieco mnie zdziwiło. Czy kiedykolwiek widziałam, by tak chichotał? Powinnam się martwić? Może wszedł w ten starczy stan, po którym w głowie przestawia się kilka klepek? Ponoć to częste zjawisko, chociaż mężczyzna nie sprawiał wrażenia niespełna rozumu. Bardziej wyglądało to, jakby właśnie wpadł mu do głowy szalony pomysł. Właśnie dlatego zaczynałam się trochę niepokoić... Tym pomysłem okazało się jednak posłanie mnie prosto do Sanktuarium, gdzie miałabym się dalej szkolić. Daleko, daleko na zachodzie...
- Sanktuarium... - powtórzyłam cicho, zamyślając się na moment. Droga do Grecji będzie długa i pełna wszelakich niewiadomych. Część mnie chciała zostać tu, gdzie byłam bliżej rodziny, choć doskonale wiedziałam, że tysiące kolejnych kilometrów nie zrobi właściwie żadnej różnicy w tej kwestii. Była też maleńka niedokończona sprawa tutaj, ale...
Zerknęłam raz jeszcze na mistrza, gdy spytał, czy mam coś jeszcze do powiedzenia. Właściwie to miałam. Od spotkania z Pandorą i poznania jej zamiarów rekrutacyjnych nurtowała mnie pewna rzecz. A raczej martwiłam się o pewną małą dziewczynkę, która może zostać w to wszystko niepotrzebnie wplątana.
- Właściwie... to tak - stwierdziłam powoli, by następnie zwilżyć nieco usta językiem. - W okolicy kręci się dziewczyna podobna nieco wyglądem do mnie. Usłyszałam o niej od Meihui, kilkuletniej dziewczynki z wioski. Z opowieści małej a także próby nawiązania kontaktu wywnioskowałam, że Yuan, bo tak ma na imię, wydaje się mieć jakieś przeszkolenie w temacie kosmosu. Wyraźnie czułam jego ślad w miejscu, gdzie według Mei dziewczyna często przebywała. Osobiście nie udało mi się jej spotkać, ale... jeśli rzeczywiście umie władać kosmosem, a wszystko na to wskazuje... Pandora może się nią zainteresować. Nie chciałabym, by w związku z tym cokolwiek stało się Meihui.
Zastopowałam na chwilę, chcąc zebrać myśli w jedną całość. Mogłam się mylić, ale jeżeli Yuan rzeczywiście poznała cosmo, jej powiązanie z Mei może sprowadzić na małą nieszczęście. Zwłaszcza z Pandorą w tle.
- Czy słyszał mistrz o kimś takim? - spytałam w końcu. - Mógłbyś, mistrzu, znaleźć Yuan i wskazać jej odpowiednią drogę, nim jej ścieżka napotka panienkę Pandorę? Będę spokojniejsza, mając chociażby słowne zapewnienie. Jako prawa ręka Hadesa Pandora ma moc odbierania i zwracania życia. Jeśli coś stanie się małej Mei-chan...
Nie potrafiłam dokończyć tej myśli. Po prostu przygryzłam wargę, jednocześnie zaciskając z bezsilności pięści. Jeśli wyruszę do Sanktuarium, nikt więcej nie ochroni małej przed niebezpieczeństwem, o jakim Yuan zapewne nie ma pojęcia...